Dag 1 : lekker vlot begin

We staan voor een gesloten hek in een voorstad van Brussel. Machelen. Na een belletje en 10 minuten komt een koddige Vlaming aanrijden in een busje. Net op tijd, want achter me stopt net een politieauto. Één blik is genoeg. Die Vlamoos gaat zich niet gek maken, door Hollanders die een vliegtuig willen halen. De politieauto taart af.
Hij doet op z'n dooie gemak een grote stalen deur open, en ik rijd een betonnen bak in,  vol met kluiten gras en auto's. Helaas is alles vol, dus ik kan in den achteruit.
Andere deur open, en daar kan ik met wat rijkunstgegoochel tussen wat auto's gepropt worden. In het busje naar het vliegveld zit nog een stel met een dochter. 'Ja', zegt de vader positief ' het heeft wel iets weg van een filmset van Quentin Tarantino'.
De ontmoeting leidt bij Fenne tot jolijt en bravoure. Eerst worden wat Portugese volzinnen de bus in geslingerd, en daarna wordt tactisch duidelijk gemaakt dat we bereisde mensen zijn; 'Zeg Charlotte, we hebben deze keer echt mooie huisjes, niet van die hutten in Maleisië waar de beestjes over de vloer kruipen', zegt ze net iets te luid. Ilja en ik kijken elkaar even lachend aan. Amai, dat wordt wat deze vakantie.

Op het vliegveld is het rustig. Gelukkig maar want ik blijk alle tickets verkeerd geboekt te hebben. In plaats van Tetterode Van, had er Van Tetterode moeten staan. Een hele grote fout volgens de stewardess, maar na één telefoontje bleek dat wel mee te vallen.
Tijd zat overigens, want het vliegtuig heeft een uur vertraging. Yentl schiet hiervan in een puberale dip, maar een gedownloade film brengt de stemming er weer in. .... En onze kleine Charlotte speurt ondertussen met een gele Minions-verrekijker van de Action naar haar schoenen. Op zoek naar groot wild tussen haar tenen misschien, ik weet het niet.
 
'Is er een dokter in het vliegtuig', roept een stewardess twee keer door de cabine als we nog geen kwartier in de lucht zitten. Ik vermoed een epilepsie-aanval, aangezien ik even daarvoor opeens een passagier zag headbangen, een rij of twaalf voor me. Een vrouwelijke arts komt door het gangpad rennen. Een half uur later is de rust teruggekeerd. Tenminste bijna. Want Charlotte heeft  opeens zit om te kleien met haar kleipakket in de rugzak. 

In Nederland heb ik een transfer naar ons vakantiehuisje geboekt. Superhandig. Je komt aan met het vliegtuig, en ze staan je met een bord met je naam erop op te wachten. Tenminste in theorie dan. In werkelijkheid had ons vliegtuig een uur vertraging, waardoor in Lissabon ook alles in het honderd liep. Uiteindelijk hebben we een uur staan wachten. We hebben dat bedrijf wel 7 keer gebeld, totdat uiteindelijk een Portugees uit zijn kantoor komt , en een Uberchauffeur ronselt. En met het stoom uit ons oren rijden we een half uur later het toeristische Sintra binnen.