Dag 17 : Bako

Het is aardedonker. Of ik nu mijn ogen open doe of dicht maakt geen verschil. Er hangt een warme vochtige schimmellucht. Ik lig in een meegebrachte lakenzak, om het gevoel te hebben dat ik schoon lig. Als ik me omdraai, raak ik in het donker verstrengeld door die zelfde lakenzak. Benauwd. Ongelooflijk benauwd. Maar wat een mooie dag.

Om 6 uur staan we op. Pakken alles in. Zijn een van de eerste bij het ontbijtbuffet en na een vlugge hap rijden we naar de terminal van de boot. Drie grote straathonden komen nieuwsgierig op ons af, als we het koffertje en de zwemvesten uitladen. Negeren!
We kunnen nog net met een boot mee. Met zijn zestienen zitten we ala haringen in een ton op een motorbootje. Om 9 uur staan we in het park. Een gammele steiger staat op zijn kromme staken in het zand. Planken met gaten, die verdwijnen in een jungle. Het bos zingt, zucht en tsjirpt. 
We lopen langs mistroostige houten slaapaccommodaties, die dringend onderhoud nodig hebben. Één zal de onze zijn.
Na 500 meter komen we bij een kantine. In een vitrine staan bakken met mie, rijst en cakejes. Bovenop de vitrine liggen twee bladen met honderden dode vliegen. Eten wordt een uitdaging. We moeten formulieren invullen bij een mevrouw die kortaf wat instructies geeft. 
Bako national park. Er zijn plekken op aarde die meer uitnodigend zijn.

We beginnen vol goede moed aan een wandeling van 800 meter naar een strandje waar de neusapen zitten. 800 meter, waar je een uur over zal doen, zei de mevrouw.
'Is dit een pad?' zei Charlotte verbaasd, toen ze keek naar de enorme brei boomwortels waar we overheen moesten klauteren. Inderdaad was dat het pad. 'Lieve help, dat wordt wat', dacht ik. Maar Charlotte vond het leuk. En dat scheelde alles. Dus gingen we langs gammele halfverrotte trappetjes, onder stekelige palmtakken, over boomstammen, strompelend en klimmend naar ons einddoel. Een kleine baai met neusapen. 
Eindelijk zagen we de zee weer. En zowaar stonden een groepje twintigers naar een boomtop te kijken. En hoe ik ook mijn best deed. Ik zag niets, nada, noppes.
Totdat Charlotte op het strand van de inham een rol oreokoekjes open trok. Fenne zei nog 'kijk!' En in mijn ooghoek zag ik iets grijs op ons afstormen.
.... Nee hè, een makaak! Zijn we dat hele eind geklommen voor zo'n enge makaak. Gelukkig hadden de twintigers nog geen makaak gezien, dus die gingen foto's maken totdat de makaak probeerde hun toestel af te pakken. Mooie afleiding. 
We moesten nu eigenlijk het hele pad terug, maar ik kreeg opeens een brainwave. 
Bij het inhammetje lagen drie bootjes. En één van de bootjes kon ons vast wel naar het volgende strandje brengen, waarvan ik wist dat we op een ander pad zouden komen. Daar moesten we dan wel oppassen voor een agressieve zoutwaterkrokodil. We mochten absoluut niet bij het strandje gaan zwemmen. 

Bij het uitstappen ging het mis. Klassieke fout. Ik zette net mijn ene voet in het ondiepe water, toen de boot omhoog ging door een golfslag, waardoor mijn andere voet bleef haken. Ik belandde met mijn kont in het water. Broek nat, schoenen nat ..... maar IPhone nog net droog en niet opgevreten door de krokodil! Ilja durfde eerst niet eens te lachen ...

Vanaf het strandje leidde een pad terug naar het beginpunt ... 2,6 km.
Het pad begon bij een lange trap langs de rotswand, die boven het water hing. Oftewel moesten we weer de 'onzichtbare' krokodil trotseren...

Dit keer liep het pad verder over een heuveltop en volgde het grotendeels een waterloop. Boven ons betrok de lucht, wat de tijdsdruk wat opvoerde om op te schieten. Ilja verrekte een spiertje in haar voet. Al met al een pittige maar mooie tocht. 
Fenne was teleurgesteld. Hebben we nu dat hele eind gelopen, voor alleen een makaak! 
Inderdaad, het zal toch niet zo zijn...

Komen we bij het hoofdkwartier zien we eerst een hele familie makaken bij onze 'lodge' zitten. Vervolgens een enorm baardzwijn.
En jawel hoog in de bomen twee oranje neusapen. Wat zien die beesten er ontzettend koddig uit. 
Na een halfuur komt de neusaap uit de boom en rent naar een andere boom. Met een hele lage toon zegt hij 'baaaaaboeoeoeoe'. De komen uren zien we ze steeds meer. Een grote dierentuin.... waar je geen meter voor hoeft te lopen. 

's avonds schrapen we wat eten bij elkaar in de kantine, waarvan we hopen niet ziek te worden. Fenne heeft vrienden gemaakt met de familie baardzwijn en voert ze noten, totdat ma baardzwijn als een dikke hond uitgeput voor onze lodge ligt. Yentl en ik gaan mee met de nachttour. We zien een groene slang, een grote tarantula, de buffelspin, lichtgevende paddestoelen, catfish, zwaluwen die hun nestjes laag in de grot bouwen en met heel veel geluk .... de palmcivetkat. Echt ontzettend leuk.

En nu lekker slapen...