Dag 20 : The Lost River

En opnieuw een snikhete dag. Te warm om te midgetgolfen waar de meisjes zo zin in hebben. Maar gelukkig hadden we een folder gevonden voor een wandeling langs de lost river.. De beslissing was snel gemaakt. We zouden gaan boulderen in de grotten van de lost river. Dat zou mogelijk niet al te warm zijn.

'Nee hoor', zei de vrouw bij de kassa, 'dat is niet te doen met een buggy. Wel duizend traptreden, en hier en daar ontzettend smal. Dan moet je tussen nauwe rotsspleten door. En nee, ook niet echt geschikt om te picknicken'. Dat laatste leek ons flauwekul, en daarom vertrokken we zonder buggy en met de picknicklunch. Charlotte bij Ilja op de arm. We hebben ontzettend mooi geluncht middenin een bemost oerwoud. Het leek of God een enorme stenen tobleronereep had laten vallen. En natuurlijk de lost river die zich in allerlei bochten door de kloof wrong. Charlotte vond het allemaal prachtig. De rechterarm van Ilja is 1 cm langer geworden. Maar bovenal...de temperatuur was hier lekker!

Boulderen is simpelgezegd klauteren over rotsen. In dit geval ging het om grotten die in drie moeilijkheidsgraden aanwezig waren met onheilspellende namen zoals de Duivelskeuken, Het midden van de aarde en De citroenpers. Afwisseld gingen Ilja en ik met de kids mee. De ander bleef dan bij Charlotte. Ook Fenne kon niet altijd mee, zoals bij de grot met de parallelle wanden. Ik perste me hier tussen de twee rotswanden de donkere grot in. Dat leek allemaal wel goed te gaan. Boven hoorde ik een jongetje nog tegen me roepen ' uuuhhh, beneden is het erg smal hoor'. Nou daar had dat amerikaantje niet overdreven. Ik zag met mijn zaklantaarn een gat zitten en ik moest gewoon even lachen.... van de zenuwen. Ik moest op mijn rug me door een gat in de rotsen duwen. Alsof ik opnieuw geboren moest worden. Maar goed... Ik heb het gedaan. Daarna zag ik toch dat een aantal vaders dezelfde grot via de ingang weer uit moesten kruipen. Alleen de citroenpers heb ik niet meer gedaan. Daar moest je als een Superman met je armen gestrekt overdwars door een gat heen. Overigens heeft Yentl die wel gedaan. Die is nergens bang voor. Ze verbaasde me eerder ook al door gewoon in het Engels alleen om babylakentjes te gaan vragen bij de receptie van een hotel.

We hadden alleen nog geen eland gezien. Nou zijn die beesten ontzettend schuw, maar we wilden toch een gokje wagen. Dus ik zocht een eettentje uit in de buurt van een bos waar veel elanden zouden moeten zitten. Wij na het heerlijke eten ( onder andere salade met cranberry's, blauwaderkaas en walnoten in maplesyrup ) een kilometerslang bospad op. .... En het ging heuveltje op en heuveltje af.... en het werd stiller en stiller....en schemerig.... en het pad werd langzaam opgevreten door het bos.
Ilja en ik twijfelden of we wel door moesten gaan. Wat als we een lekke band zouden krijgen. Even teruglopen in de schemering met een bos met beren, doe je ook niet zo snel. Buggy of niet. We zouden sowieso nog zeker een uur moeten rijden.... En toen schuurde de auto bij de volgende helling over wat keien.
En die dag haakte ik voor een tweede keer af. Het moest wel leuk blijven.