Dag 20: Moodley

Om 9:00 uur begint de vergadering van Jehovah’s Getuigen in Phalaborwa. De gemeente bestaat uit wel 37 nationaliteiten. Donker, blank, Indiaas, allemaal door elkaar. En zo hoort het ook. We kunnen gewoon alles volgen, omdat we wereldwijd hetzelfde onderwijsprogramma hebben. 

Na de zaal gaan we met de Indiaase familie mee. Ze heten Moodley en wonen een paar straten van de zaal vandaan. De braai kan helaas niet doorgaan, want de braaiplaats in Kruger wordt gerenoveerd. Maar de familie heeft een ander plan. We lunchen bij hen en we gaan daarna een ritje door het park doen. Het is een enthousiaste bedoeling.Pa staat in de keuken, en hakt even een dikke kip aan stukken. Hij tovert allerlei kruiden uit de keukenkastjes, kokosmelk erbij en we hebben een verrukkelijke curry te pakken. De familie runt een guesthouse, en af en toe komen gasten binnen met vragen. Charlotte en Fenne hebben zin om te zwemmen, dus die mogen zwempakken lenen. De zoon van 23 is fotograaf en kent het krugerpark op zijn duimpje. We krijgen mooie films te zien, die gemaakt zijn met zijn drone.

Dan gaan we met zijn 9-en in het busje van de familie naar het Krugerpark. Echt hilarisch. De zoon geeft allerlei aanwijzingen waar de dieren ongeveer zitten, ma geeft aanwijzingen over het rijden, en pa volgt alles vol enthousiasme op. En dan staan we opeens bij een meer vol olifanten, die in een goed humeur lijken. Ze zijn modderbaden aan het nemen. De ene olifant staat een beetje met één been in de modder te zwaaien, en een andere olifant rolt gewoon in de modder. Het zijn een aantal families bij elkaar, wel 40 olifanten. Er zijn ook hele kleine olifantjes bij. En dan wordt het ruzie. Twee grote olifanten dagen elkaar uit, en stormen achter elkaar aan. Recht op ons af. Dus pa Moodley zet de bus in zijn achteruit, en ramt bijna een paar struiken langs het kronkelige zandpad. Gelukkig schiet de eerste olifant de struiken in. We zijn veilig.
De familie zijn goede spotters, en we zien zelfs een leeuwin en een glimp van een jong luipaard. Helaas gaat het park dan bijna dicht, waardoor we geen tijd hebben om het goed te volgen.

Na het park stelt de familie voor om pizza’s te gaan eten bij het Hans Merenski-hotel. Wow, wat een imposant hotel is dit. Het lijkt wel de entree van Jurassic Park. Het Nederlands elftal heeft hier gelogeerd tijdens het WK, en ik herken het van televisie. De prijzen zijn er gelukkig niet naar.
Na het eten wil de zoon nog even een afscheidsfoto maken. Nou dat wordt helemaal een belevenis, want hij besluit daarvoor de receptioniste te vragen zodat we allemaal op de foto staan. De receptioniste blijkt alleen nog nooit een fototoestel te hebben vastgehouden. Dus gaat Curtis een soort cursus geven aan de vrouw. Hij legt de draagriem om haar nek, waardoor hij bijna de pruik van de vrouw aftrekt. En vervolgens laat hij het haar gewoon vier keer overnieuw doen. Steeds weer legt hij alle instructies heel geduldig uit. Ik sta bijna in mijn broek te piesen van het lachen. 
En dan terug naar het huis van de Moodley’s. We krijgen nog een zak noten en mandarijnen mee, en dan nemen we afscheid. Tenminste dat denken we. Ik ben opeens mijn IPhone kwijt. Sjonge, misschien is die in het hotel uit mijn zak gerold. Dus ik ga met pa Moodley weer terug naar het hotel. We zijn net op tijd terug voordat de bewaking de poorten van het terrein sluit.
We rennen naar binnen, en doorzoeken de banken op het terras. Het personeel gaat ook allemaal meehelpen. Maar nada, noppes, niks.
Dan kijkt pa Moodley nog een keer in het busje, en vindt de zwarte IPhone in een gleuf onder de bank van het busje. Die is uit mij broekzak gegleden bij het luipaardspotten. Oef!