Dag 4: Naar de Azoren

En jawel. Om 7:25 uur staat het taxibusje al keurig te wachten in het nauwe straatje voor ons appartement. Gelukkig want vandaag moeten we de vlucht halen naar de Azoren. De chauffeur vindt het ook een nauw straatje, want hij ramt nog even een verkeersbord bij het nemen van een bocht. De schade valt gelukkig mee. 
Vliegen met een verkoudheid is af te raden. Mijn trommelvliezen ploppen haast uit mijn oren, en ik ben halfdoof als we aankomen. Het goede nieuws is dat onze bagage inderdaad in mini-Cooper past! Ik ben helemaal trots op ons. We mochten 100 kilo met z'n vijfen meenemen, maar hebben het met 44 kilo gered. 

Voordat we naar ons huisje gaan, willen we eerst even controleren of de walvistocht doorgaat. Er staat namelijk een regenbui afgegeven. We koeren aan op een adres, maar we verdwalen in het visserstadje. Dus laten we die walvislui even zitten en  kopen we maar wat fruit en brood bij een mini supermarkt, antigriepzooi bij de apotheker en eten we voor €10 een verrukkelijke stoofschotel bij een ongezellig Portugese tent.
Ons huisje ligt prachtig. Midden in een natuurpark, een kleine vallei met waterval, watermolen, varens en blauwe  agapanthussen.  De hele dag hoor je het vrolijke gekwetter van volgertjes. De vriendelijke hospita heeft gebakjes en een ontbijtje voor morgen klaar gezet.

Op twintig minuten rijden hebben vrienden een appartement gehuurd. Ze hebben drie kinderen, twee jongens van 12 en 14, en een meisje van 9.  We zoeken ze op en staan binnen mum van tijd met onze voeten in het zwarte lavastrand. We eten verse hamburgers in de strandtent. Alles pais en vrai, totdat Yentl als een James Bond-girl uit de zee rijst om vervolgens door een hoge golf tegen een lage rotsblok gegooid te worden. Haar been zit onder de grote schaafwonden. 
In het huisje gaan we het gehavende been behandelen. Peter wil een plastic stoel van het terras. Helaas zit zijn vinger tussen de schuifdeur. Een en al zelfbeheersing die man. Zo eindigt de dag dus met met wat slachtoffers. Morgen weer een dag.