Dag 11: Naar Swaziland

We zijn vroeg opgestaan, want vandaag moeten we een flink stukje rijden. We halen snel gezonde wraps bij Kauai, en beginnen dan aan de reis. De grensprocedures zijn vermakelijk. We moeten eerst ‘uitchecken’ bij een kantoortje in Zuid Afrika. Allemaal even uitstappen en een stempeltje halen. We laten onze goedkeuring van het autoverhuurbedrijf zien. Dan langs de grenspost, doorrijden en uitstappen bij een grenskantoortje in Swaziland om in te checken.
De ouders gaan naar loketje 1 en dan naar loketje 2. De kinderen moeten dan weer bij loketje 2 blijven. We laten onze internationale geboorteakten zien. We krijgen allemaal een stempel. Dan naar loketje drie. Daar moeten we ca €3,50 betalen, en krijgen vervolgens een betaalbewijsje. Dan door naar de grenspost, waar we het betaalbewijsje moeten laten zien. En als laatste krijgen we daar de spannende finalevraag; Do you have something newt? 
Euh?
Do you have something newt?
Ik weet echt niet wat die man bedoelt. Hij zal toch niet nude bedoelen? Of new?
Ik gok; no sir!
Ok, zegt de man. En de slagboom gaat omhoog. Yeeha, we zijn in Swaziland!

Swaziland is armer dan Zuid Afrika. Rieten huisjes, droge vlakte, maisvelden en af en toe een stinkfabriek. We eindigen op een 38 km lange weg met potholes, waardoor ik al slalommend de gaten in de weg probeer te ontwijken. 

Uiteindelijk komen we in de middag in het Hlane NP aan. We krijgen een een grote ronde hut toegewezen op een prachtig aangelegd terrein. Er staan overal hutten met rieten daken, en bij een waterpoel staan adirondack stoelen. Bij de poel liggen net vijf neushoorns. Schrikdraad houdt ze op afstand. Overal hoor je gekwetter van vogels. Blauw metaalkleurige ossenpikkers dansen tussen de oranje bloemen van de agaves. 

De meisjes hebben geen zin meer in nog een autorit, dus maak ik met Ilja een klein safarirondje. Nou ja, wat een klein safarirondje zou moeten worden, wordt uiteindelijk een heel groot safarirondje. Want we verdwalen hopeloos. In tegenstelling tot HluHluwe is de plattegrond nogal onduidelijk en is de begroeiing heel dicht. Bovendien is er bijna geen bewegwijzering. De schemering daalt al in, en ik rijd als een gek over de smalle hobbelige zandweggetjes en probeer daarbij de stekelige acaciastruiken te vermijden. We hebben geen idee meer waar we rijden. En het lijkt wel alsof we dieper en dieper het bos in gaan. We zien één keer een neushoorn met jong en verder niks. We kunnen ons eigenlijk ook alleen maar concentreren op de weg. Gelukkig vinden we net voordat het donker wordt een toegangshek. Morgen boeken we toch maar een safaritochtje met een ranger.

Op het kamp is geen electriciteit. ‘s Avonds worden overal olielampen in het kamp aangestoken. Een uiterst chagrijnige vrouw komt in onze hut de 8 olielampen aansteken. Het ziet er sprookjesachtig uit, maar met rondstuiterende meisjes en een rieten dak voelt het toch niet heel plezant. We blazen alle lampjes uit, en gaan weer een donkere nacht tegemoet.