Dag 5 : Shaka zuludagje

Vroeg in de ochtend rijd ik met Fenne een rondje door het wildpark. We zien van dichtbij een familie everzwijntjes en zebra’s met een zebraveulen. Bij het huisje aangekomen, wordt de picknickmand gebracht met het ontbijt. We genieten op de veranda van de zonsopgang. Als we het park afrijden zien we nog net drie giraffen, vlakbij onze auto.

Het is vandaag niet echt goed weer. Er is een koufront aangekomen. Normaal gesproken hebben ze dit weer in Kaapstad. Het is zwaar bewolkt. Gelukkig hebben we vandaag vooral een rijdag voor de boeg, maar onderweg willen we wel Phezulu bezoeken. Hopen dat het lukt.

Onderweg belanden we gezellig in een file, een paar kilometer voordat we een afslag moeten nemen.  We zien een aantal auto’s de vluchtstrook oprijden en vragen ons af of dit al de afrit is van de snelweg. Dus wij er maar achteraan. Ziet Ilja opeens een blauw zwaailicht opdoemen. Oh nee, we zijn helemaal verkeerd bezig. We zien de auto’s voor ons opeens pogingen doen om weer terug in de file te komen. Maar ik zit net naast een vrachtauto..... ‘In je achteruit’, roept Ilja. En als een mislukte James Bond schiet ik achteruit de vluchtstrook af, en parkeer hem net achter de vrachtwagen. Oef!

De politie doet echter niet heel veel. En net na de politieauto zie je gewoon weer auto’s de vluchtstrook oprijden. De vluchtstrook is sowieso een bijzonder fenomeen in Zuid Afrika. Zo zie je regelmatig hele families staan liften op een vluchtstrook of er staan kraampjes met watermeloenen. Moet allemaal kunnen.

In Phezulu zijn we net op tijd voor de dans van de  zulu’s in klederdracht. Op zich wel aardig, maar niet echt authentiek. Beetje Afrikaans Volendam zeg maar. Maar goed; we hebben in een ronde rieten hut gezeten, en zijn vervolgens bijna gestikt door de rook van het haardvuur. Ilja heeft een gekke kralen muts op haar hoofd gehad. En het was droog. Jolijt alom.

In de middag ging het echt regenen, en we hebben ons teruggetrokken in een grote mall, ergens aan westkant van Durban. Even gewinkeld en boodschappen gedaan in een supermarkt waar we bij de kassa erachter kwamen, dat we zowaar de enige blanken waren.

Nog een halfuurtje rijden en we komen bij de Bed and Breakfast in een villawijk van Scottsburgh. Het witte huis heeft een ingang met pilaren  en geeft een uitzicht op de oceaan. Het oudere echtpaar, Yvon en Steve,  is zo vriendelijk, dat het glazuur bijna van je tanden springt.  We gaan bij ze dineren; zelfgemaakte fish and chips. Geweldig. Boven hebben we eindelijk WiFi en ik post snel de foto’s en verhalen.
Om acht uur gaat het alarm erop en gaat iedereen naar bed. ... Ik heb alleen het idee dat ik mijn fototas op het balkon heb laten staan. Dus loop ik op mijn sokken door het donkere appartement van de bewoners, en bid dat die twee witte keffertjes niet aanslaan. Ik open voorzichtig de buitendeur, en zie een rood waarschuwingslampje bij de deur knipperen. Wanhopig ren ik op het grote balkon heen en weer, ... maar geen tas. Ik sluip op mijn tenen weer terug. De keffertjes blijken achteraf bij de bewoners op de slaapkamer te slapen. ... en mijn fototas staat gewoon beneden op de bank. Zucht.