De Sami

Dit verhaal gaat niet over Italiaanse worst. Laten we dat meteen uit de wereld helpen.
Nee, de Sami is een van oorsprong nomadische stam in het noorden van Scandinavië die meetrekken met de grote rendierkudden. En laat nu in de buurt van Idrefjall de meest zuidelijke kudde rondlopen. Ilja las als kind al boeken over de Sami, dus die was met geen tien paarden, of rendieren (whatever you like) tegen te houden. Wij op weg naar de Sami. Een tochtje van 35 km, waarin ik me had vergist voor wat betreft de reistijd, wat maakte dat we ons nogal moesten haasten om op tijd op de afspraak te komen. Daarmee scheurde ik in allerijl twee elanden voorbij en de nodige rendieren. 

Tien minuten te laat...

De Sami-man was vriendelijk en nam ons mee naar zijn huis om twee rendieren op te halen, Messi en Clovis. Clovis is een rendier van anderhalf, klein geweitje op zijn kop. Zijn moeder is gedood door een wolf en daarom is hij door de herder met de fles grootgebracht. Messi, is een kalfje van een paar maanden. Met een paar weken aangevallen door een steenarend die hem mee de lucht in wilde sleuren. De littekens staan nog in zijn rug. Yentl en Fenne mochten hem de fles geven. Vervolgens met Clovis aan een riem en Messi gewandeld naar een tipi. 
De tipi, wat kan ik daarover zeggen, ja gewoon, typisch een tipi. Een heleboel stokken met daaromheen een groot doek. In de tipi een haardvuur met daaromheen rendiervellen en in de hoek .... een rendier! Clovis was gewoon al lekker in de tent gaan liggen, toen die was ontsnapt aan Fenne, die het riempje had laten schieten.
In de tipi hebben we geluisterd naar verhalen over de leefgewoonten van de Sami. We konden rendiertong proeven, maar we hebben vriendelijk bedankt voor het rendierhart. Vervolgens weer koffie uit een zwart keteltje. Messi sprong van pure vreugde nog op de rug van Fenne, ... of hij speelde arendje dat kan in zijn geval natuurlijk ook. ... En daarna lekker met zijn allen lasso werpen. Lukte nog goed ook.

Op de terugweg weer een aantal keer moeten stoppen voor rendieren op de weg. En toen we bij ons huisje kwamen, stonden er weer een paar in de voortuin. Amai zeg, ik ga die beesten nog missen.