Dag 7: Mister Neptunus

We hebben een strijkijzer in het huisje! Superhandig, want ik heb naar de Azoren een compleet kostuum meegesleept. Het kostuum is kreukvrij, maar mijn overhemd kan wel een ijzertje gebruiken. Vandaag gaan we een zeer afwisselende dag tegemoet. Eerst naar een congres van Jehovah's Getuigen in Ponte Delgado en dan na de pauze op dolfijnentocht met een zodiacboot.
Het congres is in een theater. Lekkere theaterstoelen en kroonluchters aan het plafond. We hebben meteen contact met een vriendelijke broeder, en we spreken af om volgende week elkaar weer te ontmoeten in Lagoa. Door de verschillende filmpjes is het programma goed vol te houden, want verstaan doen we natuurlijk niks. Over drie weken hebben we zelf congres in België, dan weten we precies waar die filmpjes over gingen. We hebben wel begrepen dat een zuster op het podium vertelde dat ze vroeger door haar man met een luchtbuks in haar benen is geschoten, omdat hij wilde verhinderen dat ze Getuige zou worden. Zo te zien heeft ze het overleefd. Volgens mij had ze veel humor.
Tussen de middag drinken we koffie, en delen we gekleurde klompjes uit. De mensen zijn erg gastvrij. Wordt leuk denk ik volgende week als we de gemeente in Lagoa gaan bezoeken. 
Daarna in kostuum naar de zodiacboot. Ik zag de zoöloge al bedenkelijk kijken. Wat doet die man nu met zijn nette kostuum op een dolfijnentocht?  Ze informeerde voorzichtig of mijn schoenen wel tegen het zoute water zouden kunnen. 
Maar binnen mum van tijd transformeerde ik me in mister Neptunus. 
Dit was wel andere koek dan de vorige walvistocht. We moesten een wetsuit aan, met daar overheen een regenpak, met daar overheen een zwemvestgordel. Het leek haast op een Oosterschelde expeditie windkracht 10. We stikten van de hitte, en voelden ons lichtelijk voor gek staan op de boulevard. 
Maar zaten we bij de vorige tocht met vijftig personen op een vissersboot, nu zaten we met 12 personen op een zodiac-banaan. Er stond best een stevig windje, waar door het een ruig en vooral nat tochtje door de golven werd. Fenne en Charlotte vonden het fantastisch.
En het werd ook heel speciaal door de 14 walvissen, die we zagen. Op een gegeven moment zagen we op een meter of 20 afstand zelfs vier walvissen bij elkaar. Daarom heen zwommen vrolijk wat dolfijnen. Een marine theekrans. De walvissen staken hun koppen boven water, om de omgeving te bespioneren. Je verwacht elk moment dat Jona met zijn camera foto's tevoorschijn komt, om kiekjes te maken van twaalf enthousiastelingen op een banaan.
Het zwemmen met de dolfijnen ging helaas niet lukken, veel te stormachtig. Maar we zagen wel weer een zeeschildpad. En de zoöloge was lyrisch over een vliegende inktvis. Maar die zag verder niemand van de groep. Het moet niet gekker worden.