Dag 3 : de papegaaiduikers van Dhyrroleay
1 juli 2013 - Vík í Mýrdal, IJsland
Vandaag reden we verder langs de zuidkust. Bij de skogar-waterval maakten we een foto-stop. Deze waterval is het symbool van IJsland. Ik herkende de waterval van een van de afleveringen van Wie is de Mol. Het was nog steeds zonnig, maar wel kouder door de harde wind. Daarom zetten we onze chevrolet captiva dwars op de wind, en aten we zittend op het gras onze roombroodjes. We hadden trouwens geluk met onze auto. Bij het ophalen waren de stationswagons op, en daarom kregen we deze stoere bak mee. Je kon er met 7 personen in, en je mocht er mee off-road rijden.
In het plaatsje Vik deden we boodschappen, en liepen vlakbij het zwarte zand op. Het zand was lekker warm. Aan de rand waren geen duinen, maar velden gevuld met bloeiende Engelwortel. Zeevogels vlogen af en aan. In de zee stonden drie puntige rotsen, waar de IJslanders natuurlijk een trollenverhaal bij verzonnen hebben. Meer dan 50 procent van de IJslanders gelooft nog in elfjes, stond in een folder in het vliegtuig. De kinderen vulden plastic buisjes met zand als souvenir. Fenne stortte zich in een kinderdepressie toen we verder wilde gaan. Nou ja, depressies zijn de IJslanders wel aan gewend. Ik heb thuis drie IJslandse films gezien, en alledrie waren ze behoorlijk triest. De laatste ging over een oudere man die zelfmoord wilde plegen, maar uiteindelijk koos hij ervoor om zijn vrouw te verzorgen nadat zij een beroerte kreeg. Hij kon echter het lijden van zijn vrouw niet aanzien en hij smoorde haar met het hoofdkussen. Rare vikingen die IJslanders. het was maar een kleine stukje terugrijden voor de rots Dhyrroleay. Op de rots zouden we wellicht papegaaiduikers kunnen zien.
En op het gevaar af dat onze drie bloedjes van kinderen de oceaan in zouden waaien, zagen we dan toch de papegaaiduikers. Liggend bij de rand van een richel, kon ik net de foto's maken. En ook al hebben ze vrolijke snaveltjes, zelfs die beestjes kijken wat depressief.
In het plaatsje Vik deden we boodschappen, en liepen vlakbij het zwarte zand op. Het zand was lekker warm. Aan de rand waren geen duinen, maar velden gevuld met bloeiende Engelwortel. Zeevogels vlogen af en aan. In de zee stonden drie puntige rotsen, waar de IJslanders natuurlijk een trollenverhaal bij verzonnen hebben. Meer dan 50 procent van de IJslanders gelooft nog in elfjes, stond in een folder in het vliegtuig. De kinderen vulden plastic buisjes met zand als souvenir. Fenne stortte zich in een kinderdepressie toen we verder wilde gaan. Nou ja, depressies zijn de IJslanders wel aan gewend. Ik heb thuis drie IJslandse films gezien, en alledrie waren ze behoorlijk triest. De laatste ging over een oudere man die zelfmoord wilde plegen, maar uiteindelijk koos hij ervoor om zijn vrouw te verzorgen nadat zij een beroerte kreeg. Hij kon echter het lijden van zijn vrouw niet aanzien en hij smoorde haar met het hoofdkussen. Rare vikingen die IJslanders. het was maar een kleine stukje terugrijden voor de rots Dhyrroleay. Op de rots zouden we wellicht papegaaiduikers kunnen zien.
En op het gevaar af dat onze drie bloedjes van kinderen de oceaan in zouden waaien, zagen we dan toch de papegaaiduikers. Liggend bij de rand van een richel, kon ik net de foto's maken. En ook al hebben ze vrolijke snaveltjes, zelfs die beestjes kijken wat depressief.
