Dag 5 : Blue Lagoon

​Vandaag begonnen we met het herinrichten van de koffers. Omdat we de volgende dag naar Boston zouden vliegen, kon onze winterkleding plaats maken voor zomerkleding. Voor deze reis hadden we speciaal wat oudere winterkleding ingepakt, zodat we die na de eerste week konden weggooien. Dat scheelt een hoop sjouwwerk in de USA. We wilden eigenlijk maar met 1 grote koffer gaan reizen. Moet lukken.
Op de terugrit naar Keflavik zijn we nog even gestopt bij Eyrarbakki, een oud vissersplaatsje. En in Eyrarbakki aten we broodjes met eyrarbakki, die Ilja nog snel gemaakt had in de cottage.

​En dan vlakbij het vliegveld gingen we naar de blue lagoon. ​​ Een zwemlagune gevuld met ijsblauw water dat afkomstig is van een waterkrachtcentrale. Ook dit ligt weer in de middel of nowhere. Je rijdt eerst langs een grote fabriek met stalen buizen, ...en het ruikt er naar rotte eieren. Je kunt je haast niet voorstellen dat je hier moet wezen. Maar toch ligt daar dan een kuuroord, verscholen achter een tunnel van zwarte basaltblokken. National Geographic omschrijft het als een van 25 moderne natuurwonderen. Een wonder is het wel.... hoe is het eigenlijk mogelijk dat zoveel mensen hiervoor €40,- voor dokken. .... En waar komen opeens al die mensen vandaan. 
Maar goed kids zijn gratis. En al die andere parken waren ook gratis, dus deze ripoff hebben we ook maar gedaan. Ik moet zeggen bijzonder is het wel. Het water ziet er koud uit, maar is bijzonder warm. Je huid prikt van alle zouten en mineralen. Vervolgens zie je allemaal volwassen mensen die witte slib op hun gezicht hebben gesmeerd, met daar bij een blik van 'niet lachen, want ik ben gezond bezig'. Met hun maskertje zien de vikingen er toch uit als een inheemse afrikanenstam. Yentl vond het wel wat, dus voor ik het wist liep ze ook met klodders slib te smeren. Die zag er binnen 5 minuten uit als de vrouw van Lot. Maar toen ik dat verhaal ging vertellen, zag ik het verschrikte gezichtje van Fenne en besloot dat dit niet het juiste moment was. 

Nadat we voldoende gesanikuurd hadden, gingen we naar ons hotel in Keflavik. We kregen de bruidssuite! Ja, in de jaren zeventig had ik me daar best iets bij voor kunnen stellen, maar nu was het vooral een grote kamer met rustieke elementen. Voor het avondeten even gedwaald door het sombere Keflavik. Nee, hier moet je niet te lang blijven. Morgen lekker naar de States!