Dag 15 : Watkins Glen

Wham.... mijn dag startte om 5:30 uur met een trap van Charlotte in mijn kruis. Hierdoor schoot ik omhoog, wat het effect had dat ik Charlotte enigszins lanceerde. Een waterbed!Door het wobbely bobbely bed en het gekraak van de vloer en de trap, leek de idyllische boshut meer op de ark van Noach. Charlotte was gestart met haar cursus 1001 manieren om in een waterbed te liggen. De ene keer gebruikte ze mijn nek of borstkas als hoofdkussen, dan weer lag ze overdwars. Haar linkervoet in mijn rechteroogkas. Ilja werd er ook niet goed van en ging een fles melk maken. Dit hielp voor 10 minuten. Toen werd diezelfde fles keihard in mijn mond geramd. 
'Kan je anders niet even met haar kijken of er hertjes zijn', zei Ilja. Kijk dat zijn argumenten voor mij. Dus ik mijn bed uit. Charlotte in pyjama in de buggy gefrommeld en met mijn nieuwe verrekijker op pad. Ze zal het is zich later niet meer herinneren, maar het was mooie vader-dochter ervaring.

We hebben Watkins Glen opgenomen in de route vanwege de mooie wandeling die je hier kunt maken in een kloof met 20 watervallen. Onze gastheer zei enigszins beteuterd dat iedere toerist die hier komt deze wandeling maakt, terwijl je ook een andere kloof kunt bewandelen. Weliswaar maar 5 watervallen maar veel rustiger, omdat de toeristen deze plek niet kennen. Hij had er een plattegrondje van getekend. Wij zijn bijna een uur een berg op- en afgecrosst, maar voor ons zal die kloof altijd een geheim blijven. De kids ondertussen misselijk en chagrijnig. Wij toch maar stug doorgereden naar de upperentrance van Watkins Glen, omdat we de wandeling van boven naar beneden wilde doen. Onvoorstelbaar dat zo weinig toeristen daarvoor kiezen. Je moet namelijk 800 treden klimmen of dalen. Omdat wij een buggy hebben met daarin een halfvolle baby, kozen wij voor dalen. Bij de entree was helaas een speeltuin. Fenne nog meer de pee in dat we gingen wandelen.We lopen vervolgens een steile heuvel af, blijken we de verkeerde ingang te hebben. Nu ik de pee in. Wij die steile heuvel weer op. Half afgepeigerd de auto.
Nu naar de volgende ingang. ... En weer een speeltuin. Fenne had zoiets van ''nu kunnen ze me wat' en die zat voor we het wisten bovenin een glijbaan. Uiteindelijk begonnen we om 12 uur met de wandeling. Binnen 10 minuten zagen we een giftige koperkopslang. En de stemming zat er weer meteen goed in.
Yentl heeft heel de weg de rugzak gedragen en Fenne riep overal 'gevaar' als we trappen moesten dalen. Op dat moment veranderde dan de buggy in een draagstoel, zodat Charlotte als de koningin van Scheba omhoog werd gehesen.De kloof is heel mooi. De wanden lijken wel van grijze spekkoek, waar het water zich doorheen perst. Het pad is uitgehouwen in de wanden. Je loopt ook een aantal keer achter een waterval langs. Yentl en Fenne hebben zonder één klacht de tocht uitgelopen. We hebben een medaille voor ze gekocht. Charlotte viel in slaap. Beneden hebben we de shuttlebus terug naar boven genomen..... en toen konden ze lekker in de speeltuin spelen.