Dag 1: Lavendel

Een landschap van bergen in de kleuren taupe, zwart en steenrood liggend in een bed van mos. De oceaan herinnert je eraan dat je hier niet op de maan bent, maar op IJsland. En omdat God wellicht wat vrolijkheid wilde in het desolate landschap, heeft hij bepaalde bergkammen beschilderd met blauwe lupinevelden. Toen het vliegtuig aan het landen was, waren deze velden al te zien. 'Kijk papa, ... Lavendel. Lavendel!, riep Fenne uit volle borst. Toen een oudere medepassagier suggereerde dat het weleens lupine kon zijn, zei Fenne gedecideerd 'het is lavendel.... en zo is het.

Toen ik in al mijn onschuld de eerste indruk van IJsland probeerde te vangen in een foto, werd ik door een noordse stern eraan herinnerd dat ik slechts een gast was op het eiland. De vogel viel me aan, door een aantal keren rakelings langs mijn hoofd te scheren. Ik had onze huurauto iets te dicht bij een nest geparkeerd. En zowaar zette ik het op een lopen terug naar de auto. Dit leek wel wat op mijn ervaring in het Zion's 

National Park in Amerika. Toen ging het echter om een gems die mij deed vluchten.

Vliegen met kinderen is altijd een feest. Fenne barstte in tranen uit bij de douane toen haar pluche hondje in de scan verdween. Maar eenmaal in het vliegtuig was ze gekalmeerd. Voordat het vliegtuig opsteeg, was ze al in slaap gevallen! Charlotte had er zwaar de dampen in omdat ze niet kon lopen, en was heel de vlucht überactief. Een oudere man voor ons draaide zich na 5 minuten al om of het rustiger kon, wat bij ons het stressniveau wat verhoogde. En toen Fenne wakker was, riep ze om het half uur wanneer storten we nu neer?'. Waarmee ze eigenlijk vroeg, wanneer landen we nou eens. Yentl ontpopte zich echter tot een grote hulp. Wat zeker ook al handig was bij de bagage-eruptie op het perron van Schiphol.Het venijn zat hem in de staart. In de auto op weg naar de cottage begon Fenne te klagen over oorpijn. Een man op het vliegveld had haar oor geraakt met een koffer. Een zalfje bleek niet te helpen. En toen we na een half uur het huisje bereikt hadden, was klagen overgegaan in luidruchtig jammeren en huilen. Ilja en ik begonnen nu echt te twijfelen of we hier in plaats van een gevalletje oververmoeidheid, misschien toch te maken zouden hebben met oorontsteking. Het huilen bleef, en we deden wanhopig een greep naar de paracetamol.'Zou het dan misschien een gescheurd trommelvlies zijn', zei ik. En dat bleek het toverwoord te zijn. Fenne had namelijk begrepen, dat een dokter wellicht haar oor eraf ging scheuren. Dus Fenne sprong uit bed, nestelde zich met de I-pad op de bank, en zei dat ze zich al stukken beter voelde.

De dag eindigde met een gezamenlijk bad in de hottub op de veranda van het huisje. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Want wat een schitterende plek is dit. Het lijkt hier op de hooglanden in Schotland met het verschil dat er hier en daar rookpluimen uit de grond komen. Fenne vond de hottub meer iets voor gehandicapten (?). De therapeutische waarde kan ik niet ontkennen, want het was de manier om nog enigszins te ontstressen. Overigens heeft de Dailuaine 1983 daar ook goed aan bijgedragen...want die is natuurlijk meegegaan!